Huisje, boompje, beestje

Elkaar de schuld geven- Amerika- Rusland- het Midden Oosten- ISIS- de rijke Arabische Staten met een Saoedi -Arabië die wereldwijd haar Staatsgodsdienst – het Wahabisme – verbreidt, financiert en militair ingrijpt ( Jemen) ; het heeft allemaal zo weinig zin, als je je realiseert dat deze partijen niet werkelijk bereid zijn tot het pacificeren van alle oorlogen 

( Syrië, Irak, Afghanistan, Ukraine) , doch slechts gericht zijn op het behoud van militaire, economische (olie) en – geopolitieke- macht.
Daar helpt geen debat, geen argument tegen, zolang eigenbelang voorop blijft staan, dat is al zo oud als de Mensheid.

Het heeft nog minder zin te treuren over de afbraak van de Nederlandse Krijgsmacht, dat heeft het Nederlandse Volk aan zich zelf te wijten, door te kiezen voor politieke partijen die die afbraak al 20 jaar lang voorstaan, onder het motto van het binnenhalen van het ‘ Vredesdividend’ en een volslagen misplaatst idee dat Europa’s Soft Power oorlog – zeker in Europa- zou kunnen voorkomen. Nog misplaatster was het idee dat Europa’s ‘ Way of Life ‘ , haar democratische en rechtstatelijke instituten, alsmede het behoud van Mensenrechten, een voorbeeld zouden geven aan anders denkenden buiten Europa.

Miljarden mensen op onze planeet willen helemaal geen ‘ Westerse Way of Life’, noch willen zij een staatsinrichting met dito vrijheden zoals in Europa. Zij willen veeleer leven zonder die Westerse invloeden, zij willen leven naar hun eigen aard, tradities en cultuur.

En aan Mensenrechten hebben veel van die landen geen boodschap. ( China bijv.)

Dat zal Europa in de eerst plaats moeten inzien en accepteren. Hooguit een samenleven op basis van economische belangen zou mogelijk kunnen zijn, dat is al moeilijk genoeg.

Laten wij dus die hoog gestemde aspiraties nu achter ons, en ons richten op ‘ ons ‘ Europa en dus Nederland. Eerst het boompje bij het beestje – en de (achter) tuin houden, daar hebben wij de handen al vol aan. Niet wijzen naar het verleden maar kijken naar de toekomst, een horizon dus, met een gemeenschappelijk doel: vrede, veiligheid, stabiliteit en welvaart behouden in en zo mogelijk rondom Europa. Leiderschap, visie en durf hebben Nederland en Europa nodig ‘ om te houden wat we hebben’.

Europa dus ‘ militair op orde ‘, want wij kunnen nog geen vuist in een boterzacht pakje roomboter slaan.

Al eerder heb ik geschreven dat The winds of War over Europa waaien, dat was te voorzichtig: Europa is al in oorlog: nog niet ‘ A War among Nations’ maar ‘ A War amongst the People’, maar wij raken heel dicht in de buurt van ‘ A War among Nations.’ Dat kan zomaar gebeuren, a narrow escape was het neerhalen door NATO bondgenoot Turkije van een Russische jachtbommenwerper boven haar grondgebied, hoe minimaal dat stukje grond ook was.

Europa is aan het desintegreren, zowel P.M.Cameron – die geforceerd wordt tot een BREXIT- lees the Daily Telegraph van zondagmorgen, 6 december 2015, – Bundeskanzler Angela Merckel die zowel binnen haar eigen Duitsland als binnen Europa steeds meer steun verliest en President François Hollande wiens sociaal democratische partij slechts 30% van de stemmen heeft, – het Front National komt volgens de eerste peilingen bij de regionale verkiezingen van vandaag op 40% – een desintegratie van Europa speelt zowel Poetin als ISIS in de kaart. Immers het hart van Europa : het V.K., Duitsland en Frankrijk raken in onbalans, ja wellicht moeten wij wel spreken over een zekere mate van radeloosheid binnen die regeringen.

Wij weten allemaal waar radeloosheid toe leidt : verkramptheid, redeloosheid, met als consequentie rampspoed.

Dus : terug naar huisje, boompje, beestje. Nederland zal zijn Krijgsmacht krachtig moeten heropbouwen, willen wij aan de existentiële crisis waar Europa voor staat, zowel in militair, als in economisch en financieel opzicht, het hoofd kunnen bieden. Immers zonder veiligheid en stabiliteit is een welvarende economie – in feite de enige werkelijke basis van Europa – onmogelijk.

Dat de PvdA zich binnen de regering zich nog steeds verzet tegen actieve deelname van de Krijgsmacht in Syrië wordt gemotiveerd door een drogreden: gemotiveerd door het
‘ gebrek aan een ‘ Strategie’. De werkelijke reden is dat onze Krijgsmacht niet in staat is om meer F-16’s , manschappen, materieel, logistiek, in te zetten. En dan heb ik het nog niet over de nauwelijks inzetbare Kon Landmacht en Kon Marine.

Het kan gewoon niet meer, de CAN DO mentaliteit is uitgehold, versleten, uitgeput, wegens de afbraak van onze Krijgsmacht. De 11 nu operationele F-16’s , hopeloos verouderd en de dagen zat na ruim 36 jaar, is het maximum wat Nederland kan inzetten. Afgezien van het tekort aan ervaren en opgeleide vliegers.

Als er dan werkelijk ‘ stront aan de knikker komt’ , dan moeten wij ons kunnen verdedigen, immers wij willen toch geen ISIS en /of Poetin in onze achtertuin ? Of laten we ons als idealistische lammeren naar de slachtbank leiden ? Liever niet, maar helaas we hebben te weinig middelen en mankracht.

Dat zou de PvdA moeten bekennen, en daarmede de gehele regering van onze Premier, daargelaten de opstelling van partijen als de SP en de PVV. Dat behoort de boodschap te zijn aan het Nederlandse Volk, die zich terecht steeds meer zorgen maakt. Moed tonen en de ernst van de situatie aan de kiezers uitleggen en daardoor gemotiveerd, overtuigend besluiten tot een krachtige herbewapening van onze Krijgsmacht , zodat wij als loyale NATO bondgenoot , risico nemende met inzet van eigen leven, staan voor het behoud van Nederland en Europa, want wij moeten weer in staat en bereid zijn om te vechten, zoals de Commandant van de Kon Landmacht Lt. Generaal Mart de Kruif al eerder in zijn laatste interview het Nederlandse Volk liet weten.

6 december 2015
Ton Welter

De Kracht van Europa

                               

Doorstaat het huidige Europa de vergelijking met de ondergang van het 1000 jarige Romeinse Rijk ? Ten onder gegaan aan politieke inertie, gebrek aan leiderschap, decadentie, narcisme, chaos, moreel verval, militair onvermogen en de instroom van ‘ Barbaren’ als gevolg van de grote Volksverhuizing rond 400 n.chr.
Krachteloos ging het Romeinse Rijk ten onder omdat zij niet meer in staat en bereid was haar waarden, instituties, cultuur te verdedigen tegen de gevaren die aan haar buitengrenzen opdoemden, gevaren die zich ook steeds meer van binnenuit manifesteerden in het Romeinse Rijk zelf.

Het lijkt wel of het Europa van de 21e eeuw in dezelfde situatie verkeert, zij het dat Europa nu tevens een speelbal is geworden van geopolitieke ontwikkelingen, veroorzaakt door de machts,- en economische politiek van mogendheden als de USA, Rusland en China. Door de onderlinge economische en financiële verwevenheid als gevolg van de globalisering weet Europa op dit schaakbord haar pionnen niet te positioneren. De wereldwijde demografische ontwikkelingen maken de situatie voor Europa nog complexer.

De roep vanuit de samenleving - zowel vanuit Nederland als vanuit geheel de Europese Unie- , om leiderschap, visie en durf , klinkt steeds luider.

Angst, onzekerheid, verwarring, het dreigende verlies van de eigen identiteit - 

‘ Give me back my country’- economische en financiële neergang, hebben geleid tot grote onrust en ontevredenheid onder de bevolking. Populistische leiders zowel in Nederland als in landen als Duitsland, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, de Scandinavische landen, Oostenrijk, Hongarije, spelen daar feilloos op in. Hun aanwas onder de kiezers groeit schrikbarend tot ontsteltenis van de heersende politieke elite.

Door het gebrek aan leiderschap, visie en durf van de huidige Europese leiders, het niet willen nemen van een gemeenschappelijke verantwoordelijkheid, weet Europa geen adequaat antwoord op de crises waarmee zij wordt geconfronteerd: zowel in militair opzicht, als in economisch, financieel en humanitair opzicht. De Volksverhuizing waar Europa in alle openheid nu mee wordt geconfronteerd, diende zich al 20 jaar geleden aan. Europa heeft zich hier van afgekeerd, de aanpak daarvan overlatend aan de grenslanden van de Europese Unie. Aarzelend wordt deze crisis nu opgepakt, echter het is te laat, de chaos is niet meer in te dammen, zo lijkt het op dit moment.

Gaat Europa dan na ruim twee eeuwen van lichtend voorbeeld aan de wereld, nu aan de genoemde crises en interne gebreken ten onder ?

De kracht en weerbaarheid van iedere samenleving ligt in de middenklasse. In Nederland, zoals in elk ander Europees land, draait de economie op het Midden-, en Klein Bedrijf. Innovatiekracht, creativiteit, introductie van nieuwe technologische producten, werving van nieuwe werknemers, export naar het buitenland, gerichte vakopleidingen, Kennisinstituten, ‘ excellente’ universitaire opleidingen, IT ondernemingen , zij allen kunnen borg staan voor het herstel van een krachtige economie. De middenklasse van onze samenleving draagt daaraan van harte bij.
Echter deze middenklasse dreigt steeds meer af te zinken naar de onderste laag van de bevolking, een ontwikkeling die zich in alle Westerse landen, Amerika inclusief, voordoet. Mede daardoor laat deze middenklasse zich misleiden, zo niet ophitsen, door populistische politici.

Een natie bestaat echter niet bij gratie van een goed draaiende economie en dito financiën. Bovenal bestaat een natie - en dat geldt voor heel Europa- door behoud van haar intrinsieke waarden, normen, Rechtstatelijke instituten, het waarborgen van Rechtszekerheid, haar identiteit, saamhorigheid, haar Joods-Christelijke grondvesten, afgeleid van die van het Romeinse Rijk.

Als geen ander voelt de middenklasse - en vooral de onderste klasse van de samenleving - zich daarin bedreigd. Men heeft geen vertrouwen meer in onze ‘ values’ , heeft het vertrouwen verloren in de politieke elite, de houding van het grote bedrijfsleven en de financiële wereld. Angstig, onzeker, ja zelfs verbitterd, sluit men zich af, houvast en bescherming zoekend in haar eigen kring, die hun veelal hun angsten, ontevredenheid en onzekerheid versterken. Dit gevoel, die emotie, spreidt zich als een olievlek uit door de Europese samenleving. Zodanig zelfs dat men niet meer bereid is op te staan om onze waarden en normen, onze ‘ Way of Life’ te verdedigen.

Paradise Lost ?

Onheilspellend, maar Europa gaat niet ten onder.

Europa heeft nog steeds die enorme innovatieve kracht, het grootste aantal gerenommeerde universiteiten, is op IT gebied , Kennis instituten, zeer vooruitstrevend, is met zijn ruim 500 miljoen inwoners de grootse economische nacht ter wereld, heeft een beschaving en - democratische- ontwikkeling van vele eeuwen achter zich, waaraan niet - Europese landen een voorbeeld kunnen nemen. Het Europese model van Soft Power, gekoppeld met Hard Power, geeft Europa toekomst.

Nederland behoort zelfs tot de 5 rijkste en meest tevreden, gelukkige landen ter wereld, is het 2e rijkste land van de EU, de 7e exportnatie ter wereld, de 16e economische macht ter wereld. Met Nederland is Europa een Reus in vele opzichten. 

Maar je zou bijna zeggen : een Reus op lemen voeten ?

Waar het aan ontbreekt in Europa is zelfvertrouwen, doorzettingsvermogen, visie voor de toekomst, moed en leiderschap. Dat geldt niet alleen voor onze Europese Leiders, dat geldt ook voor ons zelf als burgers. Ook wij als burgers hebben de verantwoordelijkheid te nemen voor ons bestaan, voor onze kinderen en kleinkinderen. Ook wij dienen op te staan om onze “ Way of Life’ te verdedigen. Daar ligt in de eerste plaats een taak voor onze regering en de Europese leiders. Het besef bijbrengen door een duidelijke en inspirerende boodschap aan de bevolking te richten, dat ons Paradijs Europa niet onbezorgd van haar nu 70 jarige vrede zorgeloos kan blijven genieten. Dat het ons allen waard is om voor ons Paradijs sterk te blijven staan.

In dat verband verwijs ik ook graag naar het artikel van professor Jonathan Holslag van 26 oktober jl. op NRC.nl waarin hij oproept tot BURGERSCHAP, onder de titel : ‘ Laten we weer in onze eigen Westerse Waarden geloven ‘.

Zeer zeker hoort daarbij een krachtige en inzetbare Defensie, die zowel voor onze interne als externe veiligheid borg staat. Ook daar schort het aan. Het Europese deel van de NATO is zonder de militaire macht van de Verenigde Staten niet in staat zich te verdedigen tegen de dreigingen waarmee Europa wordt geconfronteerd. Amerika betaalt ruim 75% van het totale NATO budget. Dat moet veranderen. Amerika kan zich dat in financieel opzicht niet meer veroorloven.

Ook hieraan zullen wij als bevolking een veel grotere bijdrage moeten verlenen, door ons defensiebudget significant en structureel te verhogen. Dat besef begint nu ook heel langzaam onder de bevolking door te dringen, echter in daadkracht nog niet in Politiek Den Haag.
Europa gaat niet ten onder zoals het Romeinse Keizerrijk. Europa heeft te veel interne kracht om ten onder te gaan. Vermits wij maar de hand aan de spade slaan, zoals President John F. Kennedy tijdens zijn inauguratie rede uitsprak op 20 januari 1961 :

‘ Ask not what your country can do for you, ask what you can do four country’.
Eemnes, 26 oktober 2015

Ton Welter

Boter op ons Hoofd

Het zijn niet alleen de politici die hun les moeten leren, ook het publiek, de kiezers, zullen hun les moeten leren, willen zij in vrijheid , onafhankelijkheid en vrede blijven leven.

Juist de kiezers hebben zich laten verlokken door op politieke partijen te stemmen, die het ‘ vredesdividend ‘ gebruikten als Manna uit de Hemel en dat geld rondstrooiden als lokmiddel om hun machtspositie te behouden in het parlement. Defensie ging van de Agenda, daar waar het nota bene behoort tot de categorie High Politics: handhaving van de veiligheid en stabiliteit in het Koninkrijk en het NATO Verdragsgebied als eerst prioriteit boven ieder partijbelang verheven.

Er zou toch nooit meer oorlog komen in Europa.

Maar (veel) geld doet mensen veranderen, heb,- en graaizucht komen naar boven, het is nooit genoeg. Verlekkerd kijkt men naar de opbrengsten van het Vredesdividend en sluit de ogen voor de afbraak die men aanricht onder de Krijgsmacht die daardoor niet meer in staat is de externe en interne veiligheid van ‘s lands bevolking te waarborgen. Militairen moeten immers doen zoals de politiek haar beveelt is het eeuwenlang ingepeperd, opstaan en een grens trekken dat het zo niet langer meer kan, staat gelijk aan insubordinatie met als sanctie ontslag.
Tekorten die in de Rijksbegroting ontstonden wegens te vrijgevig gedrag, werden afgedekt door wederom in de geldbuidel van Defensie te tasten. De ‘ visie ‘ die daar aan ten grondslag lag, was slechts een kortzichtige : roofbouw op de defensiebegroting om het financieringstekort binnen de perken te houden.

Regering, parlement en bevolking hebben boter op hun hoofd als zij nu ah en wee roepen, het is ook zo lafhartig en halfslachtig om nu te zeggen ‘ hoe kan het zo verkeren’ , men wist het al jaren lang drommels goed, de deplorabele staat van Zijne Majesteit’s
Krijgsmacht, de verslechterende politieke en militaire situatie in en rondom Europa. 

Er wordt al jarenlang door gezaghebbende experts voor gewaarschuwd, maar naar hen werd niet geluisterd, de werkelijkheid is als een nachtmerrie, wij dromen zo graag van de eeuwige vrede.
Nederlands opeenvolgende kabinetten hebben willens en wetens hun rug omgedraaid en gehoopt dat het wel over zou waaien, immers ‘ als je geschoren wordt moet je stil zitten ‘ naar goed Nederlands gebruik. De consequenties van die houding hebben we meerdere malen aan den lijve ondervonden in de vorige eeuw. Maar de mens is hardleers en maakt haar fouten telkens weer opnieuw.

Nederland is daar helaas geen uitzondering in; haar houding geldt feitelijk voor geheel Europa, dat zich gedraagt als een vol gevreten, zelfvoldane dame van hoge leeftijd die denkt door haar vergane glorie nog bekoorlijk te zijn en daardoor de pais en vree te handhaven.
Europa en Nederland worden nu geconfronteerd met de harde werkelijkheid. Niet Poetin leeft in een andere wereld, zoals Angela Merckel zei, maar Europa leeft in een andere, surrealistische wereld.

Alleen visie, leiderschap en durf kunnen het paradijs Europa nog in stand houden, maar dat moet dan wel heel snel gebeuren.

Wat dat betreft mogen wij dankbaar zijn met onze huidige Minister van Defensie die niet schroomt als een Jeanne D’Arc der Lage Landen om de tekorten van de Krijgsmacht luid en duidelijk aan de orde te stellen en keihard knokt binnen haar kabinet om de Krijgsmacht weer het budget en de middelen te geven om zich van haar taak op professionele wijze te kwijten, voor het Koninkrijk, en als een loyale en consistente partner van de NAVO.

30 juni 2015

Ton Welter



Coalition For Defense

Wanneer is artikel 5 van het NATO Handvest van toepassing ?

Generaal Valery Gerasimov, de chef-staf van de Russische krijgsmacht, is de grote onbekende voor het publiek in het Westen. Je zou hem de moderne Raspoetin van President Poetin kunnen noemen.

Zijn militaire doctrine is door de pers in Europa niet of nauwelijks gepubliceerd. Inmiddels heeft Poetin de Gerasimov-doctrine goedgekeurd en opgenomen in de herziene militaire doctrine die per 1 december 2014 van kracht is voor Rusland. Hierin worden de Verenigde Staten en Europa aangemerkt als ‘vijand nummer 1‘ van Rusland.

Directe aanleiding daarvoor zijn de colour revolutions in Georgië en Oekraïne met als direct gevolg de vlucht van Janoekovytsj, de toenmalige democratisch verkozen president van Oekraïne. Deze laatste ontwikkeling heeft Rusland tot het inzicht gebracht dat deze ‘coups’ georkestreerd zijn door de Verenigde Staten en de Europese Unie.

De militaire interventie van het Westen in Irak, Libië en Syrië, waar Rusland een tegenstander van was en is, hebben Rusland ervan overtuigd dat de Verenigde Staten en de Europese Unie Rusland willen omringen met een ring van vijandige en instabiele naties.

Het is een eeuwenoud trauma van Moeder Rusland, Poetin en zijn kring van vertrouwelingen zullen nooit toestaan dat dit verleden weer werkelijkheid wordt.

De Gerasimov-doctrine is reeds succesvol toegepast in de Krim en in het oostelijk deel van Oekraïne, terwijl de niet-militaire onderdelen van deze doctrine inmiddels worden toegepast in de Balkan, de Baltische staten en Polen; deze laatste landen zijn alle lid van de NATO.

De toepassing van deze doctrine werd na het begin van de crisis in Oekraïne door het Westen als een nieuw fenomeen onderkend: men sprak van ‘hybride oorlogsvoering’. Langzamerhand wordt echter duidelijk dat dit niet het geval is: de Russische strijdkrachten maken gebruik van hun jarenlange historische militaire ervaring, hoewel zij in het zaaien van onrust en het creëren van twijfel over hun feitelijke doelstellingen wel vernieuwend werken. De succesvolle toepassing van‘ information warfare’ is daar een voorbeeld van.

De Gerasimov-doctrine tracht Ruslands strategische doelen te realiseren zonder feitelijk tot oorlogshandelingen over te gaan, doelstelling is net onder de grens te blijven, waarop de NAVO in militaire zin zal moeten reageren door Artikel 5 van het Handvest van toepassing te verklaren.

En daar ligt nu het probleem voor alle 28 NAVO-landen: wanneer nu wel of niet in te grijpen?

De doctrine omvat namelijk een allesomvattende, strak geleide en gecoördineerde operatie op het diplomatieke en economische terrein, propaganda (information warfare), cyber, inzet van zgn. ‘separatisten’, daarna conventionele strijdkrachten, eerst verhuld als ‘groene mannetjes’, daarna openlijk, en dit alles onder de dreiging van inzet van nucleaire wapens.

In dit verband zij vermeld dat Poetin onlangs heeft bevestigd dat de Krim eveneens valt onder de ‘nucleaire paraplu‘ van Rusland. Met andere woorden: handen af van de Krim, dit is een geïntegreerd onderdeel van het Russische Rijk, hetgeen de facto al wordt erkend door het Westen – het is zonder slag of stoot binnengehaald.

In militair opzicht worden de Russische strijdkrachten sinds de korte oorlog in Georgië in 2008 - die in eerst instantie zeer teleurstellend opereerden en hun zwakte openbaarde - ingrijpend gemoderniseerd en wel op het terrein van nucleaire bewapening en inzet daarvan, de opbouw, uitbreiding en inzet van special forces die op uiterst korte termijn inzetbaar moeten zijn, versterking van zware bewapening zoals de inzet van houwitsers en tanks, mobiliteit en flexibiliteit, inlichtingencapaciteit (C3I, Command, Control, Communications and Intelligence), robotica en air-space defence. 

Een bijzonder aspect is de ontwikkeling van precision-guided munition (PGM; bommen, granaten, raketten) met een dermate grote vernietigende kracht dat de grens waarop tactische nucleaire wapens of deze PGM wordt ingezet, totaal vervaagt. 

De plaatsvervangend minister van Defensie van Rusland, Kokoshin, heeft deze PGM betiteld als ‘non-nucleair’ met eenzelfde vernietigende werking.

Tegelijkertijd worden de Russische strijdkrachten getraind in zgn. snap excercises: de inzet van minimaal 65.000 troepen over een afstand van 3.000 kilometer binnen een tijdspanne van 72 uur.
Hierdoor wordt de grens van oefening en daadwerkelijke inzet van de strijdkrachten tot oorlogshandelingen zeer verkort, waar de NAVO gezien haar beperkte mogelijkheid tot ‘response’ geen tijdige reactie op kan geven. Door de democratische besluitvorming van de 28 NAVO-landen en de geografische afstand staat de NAVO op achterstand, dit afgezien van haar zeer beperkte logistieke transportmiddelen.

Ter illustratie: de NATO Very Rapid Reaction Force die momenteel in Polen een dergelijke oefening doet, is slechts 2.000 man groot en dit heeft weken van voorbereiding gevergd.

Nog ontluisterender is het feit dat de politieke en militaire leiders van Rusland de hoogste prioriteit hebben gegeven aan een geïntegreerde en gecoördineerde samenwerking van de regering en de strijdkrachten ter ondersteuning van hun nationale defensie, zelfs in die zin, dat de generale staf als Coordinating Authority optreedt voor alle ministeries en departementen die betrokken zijn bij de nationale defensie. Het mandaat daarvoor ligt bij The National Center for Direction of the Defence of the Russian Federation (NCDD).
De NCCD is on full operational combat watch sinds 1 december 2014. Een autocratisch regime zoals dat van Poetin maakt het mogelijk het besluitvormingsproces te centraliseren, de media te controleren, tegenstanders te onderdrukken, en de bevolking in militair en economisch opzicht klaar te stomen voor een militarisering van haar samenleving. In feite wordt de Russische bevolking voorbereid op een oorlog.

Het voert te ver om voor dit artikel nog meer feiten aan te voeren om aan te tonen dat Europa zich gesteld ziet voor een situatie die militair gezien elk moment volledig uit de hand kan lopen.
Zoals hierboven gemeld: Rusland tracht haar strategische doelen – uitbreiding van haar invloedssfeer in Oost Europa – zonder inzet van zijn strijdkrachten te realiseren, althans op dit moment (!).

Het probleem voor de NAVO is wanneer Artikel 5 van het NAVO-Handvest van kracht te verklaren: na een cyber attack, waardoor de gehele infrastructuur van een land verlamd wordt? Na toepassing van information warfare, waardoor ‘de Russische onderdanen’ in de Baltische landen (m.a.w. de voormalige Sovjet-Republieken) in opstand komen, en om ‘bescherming’ vragen van Moeder Rusland? Na een space attack, waardoor alle communicatiemiddelen van een land worden vernietigd? Of na economic warfare, waardoor het bancaire betalingssysteem en daarmee de gehele economie van een land wordt ontregeld?
Of, als dan uiteindelijk, na eerst een verhulde actie met ‘groene mannetjes’ een openlijke militaire aanval plaatsvindt in conventionele vorm met tanks en kanonnen? Dan laten we het dreigement van inzet van nucleaire wapens maar even terzijde, voor ieder zinnig mens is dat ondenkbaar.

Amerika kwam in oorlog na de aanval op Pearl Harbor op 7 december 1941. Japan besloot uiteindelijk tot deze aanval nadat de maandenlange voortslepende onderhandelingen over olieleveranties aan Japan door Amerika gestrand waren. Economisch gezien werd Japan daardoor verlamd. Was dit een prille vorm van economic warfare? In ieder geval werd dit door Japan beschouwd als een act of war, waardoor Amerika betrokken werd in de Tweede Wereldoorlog, overigens een vurige wens van president Roosevelt die zijn bevolking zo eindelijk over de streep kreeg om ook deel te nemen aan de oorlog in Europa tegen Nazi-Duitsland.

Europa verkeert alweer in onzekere en onveilige tijden, The winds of war are blowing over Europe again. Europa, realiseert u zich wat er aan dreigingen op u afkomt en handel daarnaar.

23 juni 2015
Coalition For Defense

Bron: Research Paper NATO Defense College (NDC), Mr Dave Johnson, april 2015

Nederland is een tandeloze Nederlandse Leeuw

De VVD en PvdA coalitie verdient een draai om de oren. Zij wil niet luisteren, niet zien, niet weten. Ondanks de roep uit de samenleving, het rapport van CFD, het Manifest, het Advies van de A.I.V. waarin indringend wordt gewezen op de noodzaak tot een significante, structurele verhoging van 

€ 3,5 Miljard om in ieder geval in 2020 op 1,6 % BNP te komen, het gemiddelde dat alle NATO Partners nu uitgeven aan Defensie, om daarna te groeien naar 2% BNP in 2025. 

Nederland staat op circa 0.9 %. Schaamteloos, als 2e rijkste land van de EU, 20e rijkste land ter wereld, 3e investeerder in Amerika. Wij laten onze NATO partners onze rekening betalen voor onze vrede, stabiliteit en welvaart. Inderdaad , een ware ‘ Free Rider’. 

Deze regering krijgt zijn trekken nog wel thuis, ik vrees dat een volgend kabinet van een andere samenstelling pas echt werk gaat maken van een krachtige Defensie die in verhouding staat tot de rijkdom, de internationale verplichtingen en belangen van ons Koninkrijk.

Deze regering richt zich slechts op de economische prioriteiten, heel eenzijdig, een natie is meer dan economie alleen. Wat dat betreft mag de zgn ‘ BV Nederland ‘ in zijn vuistje lachen met een superverkoper van die zelfde BV als heer Rutte. Heer Rutte is echter bovenal verantwoordelijk voor de interne en externe veiligheid van ons Koninkrijk, zonder die veiligheid gedijt geen enkele economie. Met de toenemende gevaren in en rondom Europa en de weigering van deze regering om daar naar te handelen, toont deze regering onverantwoordelijk gedrag, zij danst op een heel dun koord boven een hele diepe ravijn.

Ik hoop dat de heer Putin en ISIS Nederland nog de tijd (willen) geven om tot inkeer te komen.

Van een visieloze regering als die van de heer Rutte hoeft Nederland niet meer te verwachten.
Dat, ondanks de keiharde en toegewijde inzet van onze Minister van Defensie, een ware Jeanne D’Arc der Lage landen. CFD hoopt dat zij het volhoudt, tegen alle tegenwerking in, want zij is niet te benijden met een minister van Financiën als de heer Dijsselbloem en een heer Rutte als Minister President.

Deze beide heren zou ik nogmaals tot vervelens toe willen zeggen : si vis pacem, para bellum. 

Ons devies ‘ Je Maintiendrai’ is door hun handelen ingekrompen, verworden, tot het handhaven van slechts financiële belangen.

Nederland is afgezakt tot een tandeloze Nederlandse Leeuw, die in zijn ‘ hempie’ staat.



Ton Welter, Coalition For Defense

The Perfect Storm

Hopelijk heeft u deze film gezien, een rampenfilm die gaat over een vissersboot in de Atlantische Oceaan op zoek naar nieuwe vissersgronden om na een overvloedige vangst weer huiswaarts te keren. Tijdens deze zoektocht wordt de bemanning overvallen door een combinatie van 4 verschillende orkanen die zich samenbundelen tot ' The Perfect Storm'. Na een wanhopig gevecht tegen deze losgebroken natuurkrachten vergaat het schip met man en muis.

Zo zijn wij ook bezig met ons dagelijks bestaan, hard werkend om ons gezin te onderhouden en de rekeningen te kunnen betalen aan het eind van de maand.

Wij volgen de verontrustende berichten wel in de krant en op de TV, maar hebben ons hoofd meer bij de dagelijkse beslommeringen, de lente die nadert en feestjes met kinderen en vrienden. Ons bestaan is al moeilijk genoeg, de crisisjaren hebben er hard in gehakt en alle mooie verhalen van onze politici dat het economisch weer beter gaat met Nederland, merken wij nog niet in onze portemonnee. Het idee dat Europa en daarmee Nederland bedreigd wordt, gaat er bij ons nog niet echt in. Wij hebben al zo lang vrede, oorlog hebben wij afgeschaft.

Wij wel, maar die anderen niet.

Want die Perfect Storm die Europa nadert , komt steeds meer naderbij. Bleef het maar bij een storm, dan valt dat nog te behappen, maar helaas, er steken gelijktijdig meerdere stormen op, zich samenbundelend tot The Perfect Storm.

De eerste storm is al een tijdje duidelijk voelbaar : de schrikbarende toename van de armoede, werkloosheid en uitzichtloosheid van het bestaan van grote groepen (jonge) mensen, vooral in de landen van Zuid Europa. Met als gevolg grote onvrede en sociale onrust in die landen. Ook de rijkere landen in het midden en noorden krijgen er steeds meer mee van doen, al was het maar via de immigratiegolf en de aanpassingsproblemen van de jeugd die daarin meekomt. In de meeste van deze landen zie je nu al bewegingen ontstaan die hun voeding vinden in een intuïtief gevoel van onrust, bezorgdheid en zelfs angst. De wurgende tucht van de financiële markten, waarvan de top zich onttrekt aan alle maatschappelijke verantwoordelijkheid en zijn zakken ongegeneerd blijft vullen, wakkert de veenbrand van frustratie en ongenoegen aan. Het is wachten op de eerste windvlagen die aan de storm vooraf gaan.

De Grieken beroepen zich erop democratisch voor verandering te hebben gekozen, maar dat was op valse beloften. Het nieuwe bewind heeft daar straks veel uit te leggen aan zijn opgehitste achterban. Het zal de Europese stabiliteit niet bevorderen. Die komt nog meer in gevaar doordat bijna alle zuidelijke landen, Frankrijk voorop, te laat en te slap hebben gereageerd op de mondialisering van de kapitalistische economie. De as van Duitsland en Frankijk kraakt. Als deze breekt, is de crisis compleet. In veel Europese landen komen er verkiezingen aan. Hoe moeten en kunnen de kiezers het falen van hun leiders repareren? Frustratie leidt meestal tot radicalisering. Europa staat voor grote problemen.

De tweede storm waait als een smeulend vuur (nog) op de achtergrond. Zeer tegen de zin in van de Duitse en Nederlandse regering, en de Duitse centrale bank, heeft de Europese Centrale Bank (ECB) een begin gemaakt met het opkopen van staatsobligaties ter hoogte van 60 miljard Euro per maand. En dat gaat een tijdje door, tot september volgend jaar wordt er 1040 Miljard Euro in de Europese economie gepompt om Europa er weer boven op te helpen. Voor een gewone burger zijn de getallen al lang niet meer te begrijpen. Feitelijk betekent dit dat er geld wordt bijgedrukt dat niet verdiend is, waar niets tegenover staat. De Europese bankpresident hoopt dat zo de haperende motor van de economie van Europa op gang komt. De oorzaken liggen veel dieper. We zijn aan het eind gekomen van tientallen jaren lenen van de toekomst. De wal is het schip aan het keren, want de onvermijdelijke aflossing, en dus krimp is begonnen. Dat gebeurt vooral bij de banken, die hun balansen op orde moeten brengen en bij pensioenfondsen die gedwongen worden op zeker te gaan. Zoals geld lenen inflatie met zich brengt, zo is geld terugnemen deflatie. Japan is er al dertig jaar door gevangen. Ooit keken we met ontzag naar Tokio, nu met meewarigheid. Ons bedreigt precies hetzelfde. Een langjarige stagnatie. Dáárom komt Draghi met zijn geldpomp, maar de uitkomst kan linksom of rechtsom rampzalig zijn. Linksom omdat met zoveel geld niet de economie gaat lopen, maar de inflatie. Duitsland herinnert zich nog steeds hoe de hyperinflatie in de jaren twintig van de vorige eeuw de voorwaarden schiep voor het Derde Rijk. Rechtsom als de economie het niet oppakt. Dan zitten we straks met nog meer miljarden schuld, zonder dat we zijn opgeschoten. En waarom die wanhopige risico’s? Omdat Europa fundamenteel niet evenwichtig is. Het noorden zet al zijn spieren op de trappers, het zuiden laat zich rijden. Het kan zomaar storm worden.

De derde storm die op ons toekomt betreft de politiek van de nieuwe Tsjaar van Rusland. De Koude Oorlog is weer terug in Europa. Tsjaar Poetin heeft besloten het Russische Rijk van weleer in volle glorie te herstellen. Wat lijkt zijn politiek eigenlijk sterk op die van Hitler in zijn jaren van opkomst. In de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog heeft deze achtereenvolgens allerlei grensgebieden eerst onrustig gemaakt en vervolgens geannexeerd. Door Duitse ingezetenen in die landen ' te beschermen' , door onrust te stoken, door propaganda, en onverbloemde bedreigingen te uiten als hij zijn zin niet kreeg. De grote Europese mogendheden uit die tijd, Frankrijk en Engeland, keken handenwringend toe, niet bij machte Adolf Hitler een halt toe te roepen. Neville Chamberlain, de toenmalige Premier van Engeland, riep juichend bij zijn terugkeer in Londen na zijn bespreking met Hitler " Peace in our time". 'Appeasement ' was immers de oplossing om Hitler in toom te houden. Een paar maanden later brak de Tweede Wereldoorlog uit, door de Duitse inval in Polen. Kijk naar Georgië, kijk naar de Krim, naar het oosten van Oekraïne. Straks misschien de Baltische staten, Estland, Letland en Litouwen. Opstootjes. Grensconflicten. Zogenaamde separatisten die dan weer referenda eisen, dan weer aansluiting zoeken van hun provincie bij Rusland. . De ‘groene mannetjes' die onverhoeds te voorschijn komen en die later niet anders dan Russische militairen blijken te zijn, de konvooien ‘humanitaire hulp ' die gecamoufleerde militaire transporten zijn. Waar kennen we het toch allemaal van? Of hadden we het zo graag willen vergeten?

Putin zorgt daar in ieder geval niet voor: hij overwoog zelfs ten tijde van de overname van de Krim zijn Kernwapens op scherp te zetten.
Zijn we er klaar voor als straks de wind opsteekt? We voerden sancties in en stuurden wat militaire hulp. Niet te veel om niet te escaleren. Maar durven wij werkelijk ‘nee’ te zeggen en de gevolgen daarvan onder ogen te zien? De NAVO doet dapper met een nieuwe Flitsmacht van 30.000 man, maar om die in te zetten moeten 28 NAVO landen instemmen. Zoveel ruimte is er niet als de storm komt. Intussen is de Nederlandse krijgsmacht suf bezuinigd en ontdaan van bijna al zijn tanden. Nederland is niet het enige westerse land dat zijn welvaart belangrijker vindt dan zijn veiligheid. En in het Kremlin kunnen ze heel goed kijken en conclusies trekken.

En dan tot slot de vierde storm: ISI, ISIS, ISIL, of Daesch, de moordenaarsbende die een nieuw Islamitisch wereldrijk wil stichten. Zich uitbreidend van het land van Mesopotamië, naar Egypte - de Sinai - , Libië, en dat zich nu bevindt op nog geen 100 km van Sicilië , minder dan de helft van de afstand tussen Groningen en Maastricht. Nee, ISIS is zelfs al in Europa, zij is al onder ons. De recente aanslagen in Parijs en Kopenhagen getuigen daarvan. Er zullen er ongetwijfeld nog meer komen. Onze INTERNE veiligheid loopt gevaar. De middelen om te ontregelen zijn zo gemakkelijk beschikbaar voor relatief kleine groeperingen. Cyber, drones, er zijn zoveel technieken om met betrekkelijk weinig middelen maximale terreur en paniek te veroorzaken. In het noorden van Afrika en in het Midden Oosten is het al niet meer te houden. Honderdduizenden mensen staan klaar om de overtocht naar Europa te maken in de hoop een veilig toevluchtsoord te vinden. Kunnen wij dat bieden? Willen wij dat bieden? Gaan zoveel vluchtelingen niet nog meer het evenwicht verstoren? De wereld beneden Europa is totaal uit balans. De wind wakkert aan. Wanneer gaat het stormen?

A Perfect Storm komt naderbij. Krachtig optreden is dringend nodig, wil Europa ook aan de komende generaties een veilige haven bieden.

Wordt wakker! Dat geldt ook voor Nederland.

Verstevig, om te beginnen, onze veiligheid.

Versterk Defensie.

Toon vastberadenheid en leiderschap.

Denk aan vroeger, de ouderen hebben het nog zelf meegemaakt.

Ja en Winston Churchill was een groot leider. Maar toen hij kwam, was de storm al losgebarsten.

Eemnes, 21 maart 2015,

Ton Welter

Europa aan de vooravond van een nieuwe oorlog?

'Peace in our time', zo juichte de Britse premier Chamberlain na zijn onderhandelingen met Adolf Hitler. Negen maanden later brak W.O. II uit met een oorlogsverklaring door Duitsland aan Polen en volgde de Duitse inval in Polen op 3 september 1939.

Er komt een moment dat de grenzen van diplomatie en sancties zijn bereikt: niet omdat politieke en economische redenen aan de orde zijn, maar emoties. Emoties zijn ten diepste de oorzaak van de huidige militaire spanningen in Europa. Voor Europa vormen zij een existentieel gevaar omdat emoties oncontroleerbaar zijn. De vlam kan elk moment in de pan slaan.

Het 'Westen' heeft een volstrekt gebrek aan empathisch vermogen getoond voor de Russische ziel, voor haar cultuur en angsten voor gevaren van buitenaf: herinnert u zich de invasies van Napoleon en Hitler; het zijn slechts twee voorbeelden uit de eeuwenlange tragische geschiedenis van Rusland.

Voor een deel hebben wij door ons gebrek aan empathisch vermogen de huidige situatie in Europa aan ons zelf te wijten. Daarmee wil ik absoluut niet het optreden van Poetin goedkeuren.
Maar als het 'Westen’ Poetin had geaccepteerd als gelijkwaardig partner en hem had gerespecteerd, met af en toe een aai over zijn bol, dan hadden wij deze voormalige KGB-officier die als jongen opgegroeid is in de straatbendes van St. Petersburg, waarschijnlijk onder controle kunnen houden. Zijn jeugdervaringen hebben hem ongetwijfeld gevormd tot de man die hij nu is. De hunkering naar erkenning en waardering zijn, naar ik vermoed, zijn diepste drijfveren. Volstrekt menselijk.

Poetin kwam bedrogen uit.

Het Westen heeft hem als een paria uit de G8 gegooid en hem daarmee tot in het diepst van zijn ziel geraakt. Mede als gevolg van ons optreden heeft Poetin zijn militaire doctrine per 1 december jl. herzien: De NAVO (Europa) en de VS zijn vijand nr. 1 van Moeder Rusland.

Ook het Westen heeft door het toepassen van sancties power politics gespeeld, daargelaten of deze terecht zijn, maar nu zitten wij allen met de gebakken peren: het Westen en Rusland liggen op ramkoers, ondanks het bezoek van Merkel en Hollande, dat ik zie als een optreden voor de Bühne: het zal niet tot resultaten leiden, daarvoor zijn Poetin's wonden te diep.

Afgezien van dreigende diplomatieke verklaringen en economische sancties door het Westen, waar de heer Poetin niet van onder de indruk is, heeft het Westen geen 'pouvoir', zeker niet inzake Oekraïne. Dat land is geen lid van de NAVO; daar gaat de NAVO geen oorlog om voeren.

Als de VS inderdaad 'lethal weapons' plus 'military advisors' aan Oekraïne levert, zal Poetin dit kunnen opvatten als een (in)directe oorlogsverklaring. Immers, Oekraïne behoort al eeuwenlang tot het tsaristische en Sovjetrijk. Oekraïne is pas na de val van het Sovjetrijk in 1991 onafhankelijk
geworden.

Elke medaille heeft echter twee kanten: Poetin heeft zich niet gehouden aan de afspraken zoals die zijn gemaakt met zijn voorganger Boris Jeltsin. De eis tot eerbiediging van de integriteit van de landen in Centraal-Europa, die zich tot zijn chagrijn losgemaakt hebben van de Sovjet invloedsfeer, en na zovele jaren van onderdrukking de zelfstandigheid hebben uitgeroepen van Moeder Rusland, hebben hem diep geschokt. Dat is voor tsaar Poetin een onoverkomelijk drama: de ineenstorting van het Sovjet-Russische imperium, dat, zo verkondigde hij bij zijn beëdiging als president in 2000, de grootste ramp in de wereldgeschiedenis is.
Terecht dat het Westen na zijn inname van de Krim en zijn invasie in Oost-Oekraïne, hoe verhuld ook, Poetin tot de orde roept door het instellen van economische sancties. 

Immers, zijn optreden bedreigt de vrede in Europa.

Poetin en zijn volk zijn echter bereid tot heel veel offers. Denk aan de circa 20 miljoen Russische slachtoffers in W.O. II, waarvan velen burgers waren. Poetin neemt een economische neergang op de koop toe, in tegenstelling tot wat de Westerse pers ons doet geloven dat het Russische volk gaat morren. Poetin houdt zijn volk tot nu toe onder controle door de pensioenen, uitkeringen, salarissen op peil te houden, naast een exorbitante verhoging van de defensie-uitgaven waar niet op bezuinigd wordt. Dat doet Poetin niet voor niets. Saillant gegeven is dat Rusland als praktisch enige land ter wereld geen staatsschuld heeft en beschikt over enorme financiële reserves. 

Moeder Rusland heeft financieel gezien een hele lange adem.

Ook hier speelt de emotie een leidende rol: Moeder Rusland heeft zijn trots, heeft een 'speciaal gen' om op te treden tegen het decadente Westen en staat garant voor de 'oude normen en waarden’. Poetin heeft zich - heel slim - daardoor de steun en de legitimatie van zijn bewind verworven van de Russische-orthodoxe Kerk en dus van zijn volk. Mede door een ingenieus propaganda-apparaat is zijn populariteit op dit moment ruim 85%, een cijfer waar menig westers leider van mag dromen. Niets minder dan dedain hebben Poetin en zijn elite voor het verwende en rijke Westen – emoties dus.

Poetin weet dat hij een tijdspanne heeft van circa twee jaar om zijn machtsspel uit te oefenen, namelijk tot aan de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Met als mogelijke kandidaten Hillary Clinton die in het buitenlands VS-beleid krachtiger wil optreden dan haar partijgenoot Obama, en Jeb Bush of een andere Republikein die doorgaans een ‘van dik hout zaagt men planken'-beleid voeren. Daar heeft Poetin ontzag voor.

Power (oil) politics en the carrot and the stick zijn tot aan de Obama regering richtinggevend geweest in het buitenlands beleid van de VS . Vergeet a.u.b. mooie begrippen als democratische beginselen en mensenrechten. Het gaat hier om macht, olie en invloedssferen. Obama, die kort na zijn verkiezing de Nobelprijs voor de Vrede kreeg toegekend, heeft in zijn buitenlandse politiek een trendbreuk teweeg willen brengen. Geen power politics, maar het voeren van een dialoog. Hoopvol, idealistisch en vredelievend, helaas zit de mensheid anders in elkaar.
Van president Obama ligt Poetin niet wakker, wetende dat Obama een 'lame duck' is die wordt tegengewerkt door zowel de Amerikaanse Senaat als het Congres waar de Republikeinen sinds januari effectief de meerderheid hebben.

Strategisch onderdeel van Poetins geopolitieke machtsspel is het opzetten van een alternatief financieel Bretton Woods-stelsel met samenwerking van China, India, de overige BRICS-landen, om zich te weer te stellen tegen de Westers gereguleerde economische wereldorde zoals die is opgelegd onder regie van de VS met de overwinnaars van W.O. II in 1944, in Bretton Woods, (VS).
Op hoog politiek, financieel-economisch niveau spelen zich ontwikkelingen af waar wij als verontruste burgers geen weet van hebben, maar weest u ervan overtuigd dat onze wereld er de komende jaren heel anders zal uitzien, en dat Poetin daar een drijvende rol in speelt.

Poetin speelt geen ‘landje pik' zoals ons helaas van laag intellectueel niveau getuigende parlement zich enige maanden geleden laatdunkend uitliet, enige uitzonderingen daargelaten. Ons parlement was uiterst kortzichtig met deze uitlating, er speelt veel meer. Poetin is wereldwijd op geopolitiek niveau bezig zijn macht als tsaar van het groot-Russische rijk te vestigen, met op de achtergrond een in zijn vuist(je) lachende derde: China. Poetin heeft, na zijn herverkiezing in 2018, de tijd tot 2024/25 om zijn geopolitieke plannen te realiseren; zijn krijgsmacht wordt op een indrukwekkende wijze gemoderniseerd en herbewapend.
Het defensiebudget van Rusland beslaat op dit moment 30% van de staatsbegroting.

Zolang het Westen, en zeker Europa, dit niet onder ogen wil zien, heeft Europa geen 'pouvoir '; immers machtspolitiek, geopolitiek, is nooit weggeweest. Europa echter heeft zich laten bedwelmen door het mantra 'nooit meer oorlog' en zich gericht op hoog verheven idealen van eeuwige wereldvrede door het aangaan van economische en financiële verbanden die de noodzaak van oorlog zouden uitbannen. Hoe naïef en blind is Europa: buiten Europa denkt, leeft, en doet men anders (Afrika, Midden-Oosten, ISIS) en dat is heel diplomatiek uitgedrukt.

Europa's ratio verliest het echter van emoties, die gedreven door een gevoel van vernedering, een overheersende rol gaan spelen. Dat is het geval met Poetin die in 2000 heeft gezworen het Sovjet-Russische rijk te zullen herstellen. Welnu, hij is aardig op weg. Het Westen, althans Europa, heeft macht en oorlog afgezworen, het Westen heeft verleerd om zich op een oorlog voor te bereiden, het begrip "oorlog" wordt ontkend, lees de formuleringen in de pers. Conflict, crisis, invasie - niemand durft het woord ‘oorlog’ in de mond te nemen. Intussen woedt er een bloedige oorlog in Oekraïne met al meer dan 5.000 doden, 1 miljoen vluchtelingen, en hebben de zgn. separatisten een mobilisatie afgekondigd van 100.000 mannen en vrouwen.

Het Westen heeft op dit moment geen 'pouvoir' omdat het politici en leiders aan politieke wil ontbreekt om deze realiteit onder ogen te zien.

Het is ruw ontwaken uit onze Europese droom.

Ik twijfel er niet aan dat de NATO op papier heel hecht is en Artikel 5 ook voor de Baltische landen zal laten gelden. Poetin weet dit. Daarom zal hij hoogstwaarschijnlijk niet op conventionele wijze een frontale aanval inzetten op deze landen.
Maar er zijn meer wegen die naar Moskou leiden: alleen al in Letland zijn er 600.000 Russische ingezetenen op een bevolking van 2 miljoen burgers. Ook hier zullen de 'little green men' zich spoedig laten gelden – de gemaskerde soldaten zonder herkenningstekens; een succesvolle herhaling van wat er zich afspeelde in de Krim en nu in Oost-Oekraïne.

In conventioneel en in nucleair opzicht is Rusland militair de NAVO (Europa) verre de baas. Het gaat er nu om dat de NAVO (Europa) de politieke wil toont om Poetin een halt toe te roepen. Met de vuist op de (onderhandelings)tafel slaan, met wapens kletteren zoals nu boven en in de Baltics, daar raakt hij niet van onder de indruk. Sterker nog, hij laat zien dat hij back in town is door zijn intrusions boven het NAVO- luchtruim, naast en vlakbij dat van de VS (Californië), alsmede het wereldwijde 'vlagvertoon' van zijn vloot tot zelfs voor de kust(en) van Australië.

De formatie van een NAVO Quick Reaction Force, binnen 48 uur in te zetten, - de NATO heeft inmiddels aangekondigd dat deze niet 13.000 maar 30.000 manschappen moet omvatten- , is voor het publiek geruststellend. Maar inzet van deze multinationale force behoeft instemming van de parlementen van alle 28 NAVO-bondgenoten.
Als die instemming al verwezenlijkt wordt, gaat dat maanden kosten.

Waar blijft dan de 'quick reaction'? Ook Poetin beseft dat heel goed.
Daar maakt hij gebruik van, Russisch schaakgrootmeester als hij is.

Ons unieke en zo prachtige democratische bestel brengt ons in een spagaat. Hier wreekt zich dat Europa geen eenduidige, buitenlandse en militaire politiek heeft, die gedelegeerd is door de nationale parlementen. De inzet van de quick reaction force is hiervan afhankelijk. 

Tenzij Artikel 5 gaat gelden, maar dan is het oorlog.

Poetin verstaat slechts de taal van de macht. Alleen daar heeft hij respect voor, alleen dan gaat de Russische beer terug in zijn kooi.

‘Mutual deterrence’, ‘hard power’, niet ‘soft power’ heeft ruim 70 jaar de vrede in Europa gewaarborgd, en zelfs dat heeft bijna niet gewerkt: de Cubaanse rakettencrisis van 1962 heeft de wereld aan de rand van een kernoorlog gebracht. Politiek leiderschap en moed van president John F. Kennedy heeft toen de wereld gered.

Ja, wij staan aan de vooravond van een nieuwe en grote oorlog in Europa, tenzij wij leiderschap, moed en visie tonen. Dat ontbreekt in Europa.

Niet eerder sinds het einde van W.O. II heeft Europa er zo beroerd voor gestaan. ‘Peace in our time’? Een leider als Sir Winston Churchill wordt node gemist.

Ton Welter

Coalition for Defense