Boter op ons Hoofd

Het zijn niet alleen de politici die hun les moeten leren, ook het publiek, de kiezers, zullen hun les moeten leren, willen zij in vrijheid , onafhankelijkheid en vrede blijven leven.

Juist de kiezers hebben zich laten verlokken door op politieke partijen te stemmen, die het ‘ vredesdividend ‘ gebruikten als Manna uit de Hemel en dat geld rondstrooiden als lokmiddel om hun machtspositie te behouden in het parlement. Defensie ging van de Agenda, daar waar het nota bene behoort tot de categorie High Politics: handhaving van de veiligheid en stabiliteit in het Koninkrijk en het NATO Verdragsgebied als eerst prioriteit boven ieder partijbelang verheven.

Er zou toch nooit meer oorlog komen in Europa.

Maar (veel) geld doet mensen veranderen, heb,- en graaizucht komen naar boven, het is nooit genoeg. Verlekkerd kijkt men naar de opbrengsten van het Vredesdividend en sluit de ogen voor de afbraak die men aanricht onder de Krijgsmacht die daardoor niet meer in staat is de externe en interne veiligheid van ‘s lands bevolking te waarborgen. Militairen moeten immers doen zoals de politiek haar beveelt is het eeuwenlang ingepeperd, opstaan en een grens trekken dat het zo niet langer meer kan, staat gelijk aan insubordinatie met als sanctie ontslag.
Tekorten die in de Rijksbegroting ontstonden wegens te vrijgevig gedrag, werden afgedekt door wederom in de geldbuidel van Defensie te tasten. De ‘ visie ‘ die daar aan ten grondslag lag, was slechts een kortzichtige : roofbouw op de defensiebegroting om het financieringstekort binnen de perken te houden.

Regering, parlement en bevolking hebben boter op hun hoofd als zij nu ah en wee roepen, het is ook zo lafhartig en halfslachtig om nu te zeggen ‘ hoe kan het zo verkeren’ , men wist het al jaren lang drommels goed, de deplorabele staat van Zijne Majesteit’s
Krijgsmacht, de verslechterende politieke en militaire situatie in en rondom Europa. 

Er wordt al jarenlang door gezaghebbende experts voor gewaarschuwd, maar naar hen werd niet geluisterd, de werkelijkheid is als een nachtmerrie, wij dromen zo graag van de eeuwige vrede.
Nederlands opeenvolgende kabinetten hebben willens en wetens hun rug omgedraaid en gehoopt dat het wel over zou waaien, immers ‘ als je geschoren wordt moet je stil zitten ‘ naar goed Nederlands gebruik. De consequenties van die houding hebben we meerdere malen aan den lijve ondervonden in de vorige eeuw. Maar de mens is hardleers en maakt haar fouten telkens weer opnieuw.

Nederland is daar helaas geen uitzondering in; haar houding geldt feitelijk voor geheel Europa, dat zich gedraagt als een vol gevreten, zelfvoldane dame van hoge leeftijd die denkt door haar vergane glorie nog bekoorlijk te zijn en daardoor de pais en vree te handhaven.
Europa en Nederland worden nu geconfronteerd met de harde werkelijkheid. Niet Poetin leeft in een andere wereld, zoals Angela Merckel zei, maar Europa leeft in een andere, surrealistische wereld.

Alleen visie, leiderschap en durf kunnen het paradijs Europa nog in stand houden, maar dat moet dan wel heel snel gebeuren.

Wat dat betreft mogen wij dankbaar zijn met onze huidige Minister van Defensie die niet schroomt als een Jeanne D’Arc der Lage Landen om de tekorten van de Krijgsmacht luid en duidelijk aan de orde te stellen en keihard knokt binnen haar kabinet om de Krijgsmacht weer het budget en de middelen te geven om zich van haar taak op professionele wijze te kwijten, voor het Koninkrijk, en als een loyale en consistente partner van de NAVO.

30 juni 2015

Ton Welter



Coalition For Defense

Wanneer is artikel 5 van het NATO Handvest van toepassing ?

Generaal Valery Gerasimov, de chef-staf van de Russische krijgsmacht, is de grote onbekende voor het publiek in het Westen. Je zou hem de moderne Raspoetin van President Poetin kunnen noemen.

Zijn militaire doctrine is door de pers in Europa niet of nauwelijks gepubliceerd. Inmiddels heeft Poetin de Gerasimov-doctrine goedgekeurd en opgenomen in de herziene militaire doctrine die per 1 december 2014 van kracht is voor Rusland. Hierin worden de Verenigde Staten en Europa aangemerkt als ‘vijand nummer 1‘ van Rusland.

Directe aanleiding daarvoor zijn de colour revolutions in Georgië en Oekraïne met als direct gevolg de vlucht van Janoekovytsj, de toenmalige democratisch verkozen president van Oekraïne. Deze laatste ontwikkeling heeft Rusland tot het inzicht gebracht dat deze ‘coups’ georkestreerd zijn door de Verenigde Staten en de Europese Unie.

De militaire interventie van het Westen in Irak, Libië en Syrië, waar Rusland een tegenstander van was en is, hebben Rusland ervan overtuigd dat de Verenigde Staten en de Europese Unie Rusland willen omringen met een ring van vijandige en instabiele naties.

Het is een eeuwenoud trauma van Moeder Rusland, Poetin en zijn kring van vertrouwelingen zullen nooit toestaan dat dit verleden weer werkelijkheid wordt.

De Gerasimov-doctrine is reeds succesvol toegepast in de Krim en in het oostelijk deel van Oekraïne, terwijl de niet-militaire onderdelen van deze doctrine inmiddels worden toegepast in de Balkan, de Baltische staten en Polen; deze laatste landen zijn alle lid van de NATO.

De toepassing van deze doctrine werd na het begin van de crisis in Oekraïne door het Westen als een nieuw fenomeen onderkend: men sprak van ‘hybride oorlogsvoering’. Langzamerhand wordt echter duidelijk dat dit niet het geval is: de Russische strijdkrachten maken gebruik van hun jarenlange historische militaire ervaring, hoewel zij in het zaaien van onrust en het creëren van twijfel over hun feitelijke doelstellingen wel vernieuwend werken. De succesvolle toepassing van‘ information warfare’ is daar een voorbeeld van.

De Gerasimov-doctrine tracht Ruslands strategische doelen te realiseren zonder feitelijk tot oorlogshandelingen over te gaan, doelstelling is net onder de grens te blijven, waarop de NAVO in militaire zin zal moeten reageren door Artikel 5 van het Handvest van toepassing te verklaren.

En daar ligt nu het probleem voor alle 28 NAVO-landen: wanneer nu wel of niet in te grijpen?

De doctrine omvat namelijk een allesomvattende, strak geleide en gecoördineerde operatie op het diplomatieke en economische terrein, propaganda (information warfare), cyber, inzet van zgn. ‘separatisten’, daarna conventionele strijdkrachten, eerst verhuld als ‘groene mannetjes’, daarna openlijk, en dit alles onder de dreiging van inzet van nucleaire wapens.

In dit verband zij vermeld dat Poetin onlangs heeft bevestigd dat de Krim eveneens valt onder de ‘nucleaire paraplu‘ van Rusland. Met andere woorden: handen af van de Krim, dit is een geïntegreerd onderdeel van het Russische Rijk, hetgeen de facto al wordt erkend door het Westen – het is zonder slag of stoot binnengehaald.

In militair opzicht worden de Russische strijdkrachten sinds de korte oorlog in Georgië in 2008 - die in eerst instantie zeer teleurstellend opereerden en hun zwakte openbaarde - ingrijpend gemoderniseerd en wel op het terrein van nucleaire bewapening en inzet daarvan, de opbouw, uitbreiding en inzet van special forces die op uiterst korte termijn inzetbaar moeten zijn, versterking van zware bewapening zoals de inzet van houwitsers en tanks, mobiliteit en flexibiliteit, inlichtingencapaciteit (C3I, Command, Control, Communications and Intelligence), robotica en air-space defence. 

Een bijzonder aspect is de ontwikkeling van precision-guided munition (PGM; bommen, granaten, raketten) met een dermate grote vernietigende kracht dat de grens waarop tactische nucleaire wapens of deze PGM wordt ingezet, totaal vervaagt. 

De plaatsvervangend minister van Defensie van Rusland, Kokoshin, heeft deze PGM betiteld als ‘non-nucleair’ met eenzelfde vernietigende werking.

Tegelijkertijd worden de Russische strijdkrachten getraind in zgn. snap excercises: de inzet van minimaal 65.000 troepen over een afstand van 3.000 kilometer binnen een tijdspanne van 72 uur.
Hierdoor wordt de grens van oefening en daadwerkelijke inzet van de strijdkrachten tot oorlogshandelingen zeer verkort, waar de NAVO gezien haar beperkte mogelijkheid tot ‘response’ geen tijdige reactie op kan geven. Door de democratische besluitvorming van de 28 NAVO-landen en de geografische afstand staat de NAVO op achterstand, dit afgezien van haar zeer beperkte logistieke transportmiddelen.

Ter illustratie: de NATO Very Rapid Reaction Force die momenteel in Polen een dergelijke oefening doet, is slechts 2.000 man groot en dit heeft weken van voorbereiding gevergd.

Nog ontluisterender is het feit dat de politieke en militaire leiders van Rusland de hoogste prioriteit hebben gegeven aan een geïntegreerde en gecoördineerde samenwerking van de regering en de strijdkrachten ter ondersteuning van hun nationale defensie, zelfs in die zin, dat de generale staf als Coordinating Authority optreedt voor alle ministeries en departementen die betrokken zijn bij de nationale defensie. Het mandaat daarvoor ligt bij The National Center for Direction of the Defence of the Russian Federation (NCDD).
De NCCD is on full operational combat watch sinds 1 december 2014. Een autocratisch regime zoals dat van Poetin maakt het mogelijk het besluitvormingsproces te centraliseren, de media te controleren, tegenstanders te onderdrukken, en de bevolking in militair en economisch opzicht klaar te stomen voor een militarisering van haar samenleving. In feite wordt de Russische bevolking voorbereid op een oorlog.

Het voert te ver om voor dit artikel nog meer feiten aan te voeren om aan te tonen dat Europa zich gesteld ziet voor een situatie die militair gezien elk moment volledig uit de hand kan lopen.
Zoals hierboven gemeld: Rusland tracht haar strategische doelen – uitbreiding van haar invloedssfeer in Oost Europa – zonder inzet van zijn strijdkrachten te realiseren, althans op dit moment (!).

Het probleem voor de NAVO is wanneer Artikel 5 van het NAVO-Handvest van kracht te verklaren: na een cyber attack, waardoor de gehele infrastructuur van een land verlamd wordt? Na toepassing van information warfare, waardoor ‘de Russische onderdanen’ in de Baltische landen (m.a.w. de voormalige Sovjet-Republieken) in opstand komen, en om ‘bescherming’ vragen van Moeder Rusland? Na een space attack, waardoor alle communicatiemiddelen van een land worden vernietigd? Of na economic warfare, waardoor het bancaire betalingssysteem en daarmee de gehele economie van een land wordt ontregeld?
Of, als dan uiteindelijk, na eerst een verhulde actie met ‘groene mannetjes’ een openlijke militaire aanval plaatsvindt in conventionele vorm met tanks en kanonnen? Dan laten we het dreigement van inzet van nucleaire wapens maar even terzijde, voor ieder zinnig mens is dat ondenkbaar.

Amerika kwam in oorlog na de aanval op Pearl Harbor op 7 december 1941. Japan besloot uiteindelijk tot deze aanval nadat de maandenlange voortslepende onderhandelingen over olieleveranties aan Japan door Amerika gestrand waren. Economisch gezien werd Japan daardoor verlamd. Was dit een prille vorm van economic warfare? In ieder geval werd dit door Japan beschouwd als een act of war, waardoor Amerika betrokken werd in de Tweede Wereldoorlog, overigens een vurige wens van president Roosevelt die zijn bevolking zo eindelijk over de streep kreeg om ook deel te nemen aan de oorlog in Europa tegen Nazi-Duitsland.

Europa verkeert alweer in onzekere en onveilige tijden, The winds of war are blowing over Europe again. Europa, realiseert u zich wat er aan dreigingen op u afkomt en handel daarnaar.

23 juni 2015
Coalition For Defense

Bron: Research Paper NATO Defense College (NDC), Mr Dave Johnson, april 2015